W badaniu weryfikacji poddano trzy hipotezy, m.in.: Młodzież silniej zagrożona wykluczeniem społecznym różni się poziomem empatii od młodzieży słabiej zagrożonej wykluczeniem. Młodzież silniej zagrożona wykluczeniem społecznym wykazuje niższy poziom gniewu kierowanego do wewnątrz niż młodzież słabiej zagrożona wykluczeniem. W badaniu uczestniczyło łącznie 70 losowo wybranych uczniów, w tym 44 dziewczęta i 26 chłopców w wieku od 11 do 17 lat. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Kwestionariusz inteligencji emocjonalnej i Interpersonal Reactivity Index. Na podstawie wyników badania wyróżniono dwie grupy uczniów: o wysokim i niskim stopniu zagrożenia wykluczeniem społecznym. Nie potwierdzono różnic między obiema grupami w zakresie średniego poziomu empatii w skalach INTE oraz podskalach IRI: przyjmowanie perspektywy i empatyczna troska. Istotne różnice między obiema grupami wystąpiły w zakresie empatii w podskalach: osobista przykrość i fantazja w kwestionariuszu empatii IRI. Okazało się ponadto, że młodzież w wysokim stopniu zagrożona wykluczeniem społecznym prezentowała znacznie wyższe nasilenie gniewu ukierunkowanego na zewnątrz. Z kolei uczniowie w mniejszym stopniu zagrożeni wykluczeniem społecznym mieli wyższe nasilenie gniewu ukierunkowanego do wewnątrz. To oznacza, że osoby zagrożone wykluczeniem w większym stopniu miały mniejsze umiejętności w zakresie kontrolowania gniewu i emocji.