Celem artykułu jest rozpoznanie społeczno-ekonomicznych przyczyn niskiego uczestnictwa niepełnosprawnych w rynku pracy na początku drugiej dekady XXI w. w Polsce. W analizie wykorzystano trzy źródła danych: badanie aktywności zawodowej ludności BAEL (prowadzone co kwartał przez Główny Urząd Statystyczny; analizie poddano dane za lata 2007-2011); badanie Aktywność życiowa osób z niepełnosprawnością AŻON (przeprowadzone w ramach projektu Orzekanie o niepełnosprawności i niezdolności do pracy. Aspekt społeczny, medyczny, instytucjonalny i finansowy w Instytucie Pracy i Spraw Socjalnych w 2011 roku); Europejskie Badanie Zdrowia EHIS (przeprowadzone w 2009 roku przez GUS). Głównym powodem trudności w uczestniczeniu osób niepełnosprawnych w rynku pracy jest choroba albo niepełnosprawność. W badaniach z 2011 roku taki powód wskazało 57% respondentów. Na szanse pracy wpływa najsilniej – jak się okazało – poziom wykształcenia. Należy zatem szczególną uwagę poświęcić utrzymaniu kształcenia osób niepełnosprawnych; jego zaniechanie może doprowadzić do bierności zawodowej. Warto dodać, że obecnie jedynie 6% niepełnosprawnych posiada wyższe wykształcenie. Większe szanse na pracę mają mężczyźni niż kobiety, a mieszkańcy miast – mniejsze niż mieszkańcy wsi, co potwierdzają wyniki badania BAEL. Okazuje się ponadto, że najsilniej obniża szanse na pracę posiadanie orzeczenia o dowolnym rodzaju niepełnosprawności. Mniej ograniczające są schorzenia ruchu i wzroku niż upośledzenie umysłowe.