Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji tezy (sformułowanej przez Ewę Krajnę), że wymowa międzyzębowa może być normą rozwojową. Próbę badawczą stanowiło 120 dzieci z podwarszawskich przedszkoli (gmina Nadarzyn), które należały do następujących grup wiekowych: grupa I – trzy lata; grupa II – cztery lata; grupa III – pięć lat; grupa IV – sześć lat (badani nie byli objęci opieką logopedyczną). Do zebrania materiału badawczego zastosowano autorski kwestionariusz obrazkowy. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że głoska [s] była najczęściej realizowana międzyzębowo w pozycji śródgłosowej (36,66% u trzylatków, 33,33% u czterolatków, 16,66% u pięciolatków oraz 10% u sześciolatków). Wykazano również, że odsetek realizacji wymowy międzyzębowe głoski [s] w pozycji nagłosowej i wygłosowej był bardzo podobny w obydwu pozycjach i wynosił 33,33% u trzylatków, 13,33% u pięciolatków i 10% u sześciolatków. W grupie cztreolatków zaobserwowano z kolei różnicę w pozycjach artykulacji – 30% wymówień wystąpiło w nagłosie, a 33,33% w wygłosie. Na podstawie zebranego materiału okazało się również, że najłatwiejsze do realizacji były dźwięki szeregu ciszącego (zgodnie z uzyskanymi danymi pojawiały się one najwcześniej i wymawiane były najlepiej). Analiza materiału badawczego pozwoliła potwierdzić, że wiek dziecka jest istotnym czynnikiem wpływającym na częstotliwość wymowy międzyzębowej wśród dzieci w wieku przedszkolnym.