Celem badania było poznanie refleksji rodziców stosujących wobec dzieci kary fizyczne. Wywiady swobodne przeprowadzono z warszawskimi rodzicami, pytając o sytuacje umożliwiające odwołanie się do kary fizycznej, ograniczenia wynikające z wieku dzieci w stosowaniu kar fizycznych oraz o to, kto może karać dziecko. Zrealizowano 23 wywiady. Wszyscy badani posiadali wyższe wykształcenie oraz przynajmniej jedno dziecko, przy czym 10 osób posiadało dokładnie jedno, 10 – dwoje, jedna osoba – troje, dwie osoby – czworo. 14 osób posiadało dziecko w wieku do 18. roku życia, dziewięć – dzieci dorosłe. Wśród badanych znalazło się 20 kobiet i trzech mężczyzn. Analiza uzyskanych danych pozwoliła stwierdzić brak spójności w poglądach rodziców w zakresie stosowania kar fizycznych wobec własnych dzieci. Choć wszyscy badani karali w ten sposób swoje dzieci, a 2/3 jednoznacznie akceptowało bicie dzieci (przy pewnych ograniczeniach), rodzice określali swoje doświadczenia ze stosowaniem kar fizycznych jako traumatyczne dla nich samych. Jedynie dwie osoby wydawały się pogodzone z zastosowaniem kary fizycznej wobec dziecka, argumentując, że nie było innego wyjścia. Pozostali bardzo krytycznie oceniali swoje zachowanie, mówiąc, że doświadczali uczucia przykrości, wstydu, poczucia winy, niesmaku i wściekłości na siebie. Rodzice dzieci starszych rozpamiętywali karanie swoich dzieci, gdy te były młodsze. Również rodzice młodszych dzieci opowiadali o głębokiej traumie związanej z wymierzaniem kar.