Celem badania było określenie sposobu, w jaki zajęcia taneczne wpływały na proces socjoterapii, czyli rozwój fizyczny, emocjonalny i społeczny uczestniczek. Zajęcia taneczne realizowano w ramach autorskiego programu zawierającego elementy edukacji tanecznej i terapii tańcem. Odbywały się raz w tygodniu w Dziennym Ośrodku Socjoterapii dla Dzieci i Młodzieży w Chorzowie, trwały półtorej godziny i obejmowały dziewczęta w wieku 12-16 lat. W badaniu zastosowano metodę studium indywidualnych przypadków z wykorzystaniem techniki obserwacji, rozmowy, wywiadu oraz analizy dokumentacji. W próbie znalazło się 12 uczestniczek zajęć. Wyniki badania ujawniły, że podczas rozpoczynania zajęć grupa charakteryzowała się niskim poziomem integracji, motywacji do pracy oraz akceptacji własnych działań tanecznych (związanej z niską samooceną, małą świadomością własnego ciała i niechęcią do wyrażania mocji). Dziewczęta szczególnie niechętnie ustosunkowywały się do działań twórczych wymagających samodzielnej pracy. Dziesięć miesięcy uczęszczania na zajęcia poprawiło znacznie sprawność fizyczną dziewcząt, szczególnie osób z zaburzoną motoryką. Zwiększyła się świadomość własnego ciała i kontrola własnych ruchów uczestniczek, nastąpiła też integracja grupy, choć nadal pojawiały się konflikty. Wzrósł poziom motywacji i zaangażowania do pracy badanych, uczestniczki wskazywały taniec jako ulubioną formę aktywności i chętnie podejmowały wysiłek twórczy w tym zakresie. Badane nauczyły się również rozpoznawać i nazywać emocje wyrażane poprzez muzykę i taniec, choć nadal wykazywały niechęć do podejmowania rozmowy o własnych emocjach towarzyszących im podczas tańca. Wzrósł także poziom samoakceptacji uczestniczek w zakresie tańca, choć nie rozszerzył się na pozostałe formy aktywności. Grupę nadal cechowała niska tolerancja na krytykę, która wywoływała zniechęcenie zamiast podnoszenia motywacji do pracy.