Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: Czy występują różnice między dziećmi niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu lekkim a ich rówieśnikami pełnosprawnymi umysłowo w zakresie odczuwanej samotności? Jaka zachodzi zależność między postawami rodzicielskimi a poczuciem samotności dzieci niepełnosprawnych intelektualnie i ich rówieśników pełnosprawnych umysłowo? Do zebrania materiału badawczego zastosowano Skalę Sagsa i Skalę Rascha oraz Kwestionariusz do badania postaw rodzicielskich w opracowaniu M. Ziemskiej. Badanie przeprowadzono dwuetapowo, w pierwszym próbę stanowiło 50 chłopców i 50 dziewcząt niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim (grupa kryterialna) oraz 50 chłopców i 50 dziewcząt w normie rozwojowej (grupa kontrolna). W drugim etapie analizie poddano postawy rodzicielskie matek respondentów z etapu pierwszego (wiek ankietowanej młodzieży zawierał się w przedziale od 13 do 15 lat). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że uczniowie niepełnosprawni intelektualnie znacznie częściej niż ich rówieśnicy z grupy kontrolnej odczuwali samotność, która mogła być rezultatem nieprawidłowych relacji interpersonalnych z rodzicami i rówieśnikami. Na podstawie uzyskanego materiału wykazano, że postawy rodziców dzieci odczuwających wysoki poziom samotności charakteryzowała skrajna bezradność.