Przedmiot badania stanowiła diagnoza postaw rodziców wobec potrzeby zapoznawania dzieci oraz wdrażania ich do samodzielnego dysponowania pieniędzmi, a także zapoznawania dzieci ze sposobem gospodarowania rodzinnym budżetem. Analizie poddano również kompetencje dzieci zaliczanych do upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim w zakresie rozumienia wartości pieniądza i umiejętności posługiwania się nim w transakcjach kupno-sprzedaż. Badaniem objęto 165 rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną oraz 165 dzieci ze zdiagnozowanym upośledzeniem. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że 77% dzieci respondentów (zaliczanych do upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim) nie miało do swojej dyspozycji pieniędzy. Większość badanych uważała posiadanie pieniędzy przez ich dzieci za niezasadne ze względu na ich niskie możliwości intelektualne, słabe umiejętności rachunkowe oraz nierozumienie wartości pieniądza. Okazało się ponadto, że co drugie dziecko otrzymujące pieniądze od rodziców nie oszczędzało, a ¾ dorosłych systematycznie kontrolowało wydatki swojego dziecka. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi wykazano również, że według połowy rodziców posługiwania się pieniędzmi powinna uczyć szkoła. Dodatkowo ustalono, że zdecydowana większość rodziców (85%) jako najczęstszą metodę uczenia dzieci gospodarowaniem pieniędzmi wskazała zabieranie do sklepu i wskazywanie cen towarów oraz ogólnej sumy do zapłaty przy kasie. Ponadto na podstawie badania przeprowadzonego w grupie dzieci niepełnosprawnych w wieku od pięciu do 10 lat stwierdzono, że pięciolatki nie potrafiły prawidłowo rozpoznać oraz nazwać nominałów monet i banknotów (tylko nieliczne sześciolatki i siedmiolatki wykonały zadanie bezbłędnie). Badane dzieci nie radziły sobie również z gradacją wartości nominałów monet i banknotów. Respondenci w wieku od piątego do siódmego roku życia nie potrafili również posługiwać się pieniędzmi w zaaranżowanych sytuacjach kupno-sprzedaż.