Przedmiot badania stanowiła diagnoza związku między sposobem przedstawiania osób niepełnosprawnych w mediach a postawami społecznymi wobec nich. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano eksperyment, który składał się z pomiaru początkowego postaw uczestników badania wobec osób niepełnosprawnych (w tym celu posłużono się autorską ankietą, Skalą Postaw wobec Osób Niepełnosprawnych A.E. Sękowskiego oraz Kwestionariuszem do Badania Postaw wobec Osób Niepełnosprawnych A. Ostrowskiego). Kolejne etapy obejmowały prezentację materiału eksperymentalnego (w tym fragmentów programów telewizyjnych, filmów fabularnych i dokumentalnych, reportaży, wycinków prasowych, artykułów zamieszczanych w internecie) oraz końcowy pomiar postaw respondentów. Badaniem objęto 57 osób (w tym 42 kobiety) w wieku 17 lat, które uczęszczały do drugiej klasy I LO im. S. Staszica w Lublinie. W wyniku przeprowadzonego eksperymentu okazało się, że prawie połowa ankietowanych znała osoby niepełnosprawne tylko z widzenia. 15,79% badanych zadeklarowało, że w ogóle nie ma kontaktu z osobami z niepełnosprawnością. Okazało się również, że 45-minutowa ekspozycja materiału wpłynęła na poprawę nastawienia wobec osób niepełnosprawnych (m.in. zmalała liczba cech skrajnych przypisywanych osobom niepełnosprawnym). Wykazano również, że najmniej obaw respondenci wyrażali wobec osób z niepełnosprawnością sensoryczną oraz deficytami parcjalnymi; najwięcej natomiast – wobec osób upośledzonych umysłowo. Ponadto analiza uzyskanych danych pozwoliła sformułować m.in. wniosek o możliwości kształtowania przez nauczycieli i wychowawców prawidłowych postaw wobec osób niepełnosprawnych w związku z różnorodnością oferty programowej oraz wielością informacji dostępnych w mediach.