Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: W jakim zakresie prowadzone są w Polsce badania przesiewowe dotyczące wady słuchu? Jakie czynniki utrudniają wczesną diagnozę i rewalidację? Czy występują związki między wczesną diagnozą i rewalidacją a losami (przedszkolnymi i szkolnymi) dziecka? Do zebrania materiału badawczego zastosowano metodę sondażu diagnostycznego (w tym posłużono się dwiema autorskimi ankietami). W badaniu wykorzystano ponadto wywiad, obserwację oraz analizę dokumentów. Teren badawczy objął 19 Specjalistycznych Poradni/Ośrodków Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG z całego kraju. Próbę stanowili zarówno lekarze, jak i 54 dzieci z wadą słuchu (do trzech lat oraz w wieku przedszkolnym). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że proces wczesnego diagnozowania i rewalidacji dziecka z wadą słuchu nie przebiegał w Polsce prawidłowo (zgodnie ze zgromadzonym materiałem był długotrwały i wykraczał poza pierwszy rok życia dziecka). Ponadto wykazano, że jedynie 8,5% lekarzy wiedziało, jakie badania słuchu powinno się przeprowadzać w wieku noworodkowym. Respondenci nie znali rodzajów badań słuchu, nie wiedzieli, kto prowadzi takie badania oraz gdzie się je wykonuje. Na podstawie przeprowadzonego badania ustalono ponadto, że dzieci, u których zdiagnozowano wadę słuchu w pierwszym roku życia (57%), miały lepsze warunki do opanowania mowy w stopniu dobrym (36%) i bardzo dobrym (21%). Dodatkowo odnotowano, że większość z tych dzieci (71%) było kierowanych do przedszkoli powszechnych (21%) lub integracyjnych (50%).