Przedmiot badania stanowiła przemoc uczniowska w polskiej szkole w kontekście wyników uzyskanych w badaniach międzynarodowych. W projekcie badawczym wzięło udział pięć gimnazjów publicznych w warszawskiej dzielnicy Praga-Północ. Łącznie badaniem objęto 504 uczniów z klas pierwszych i drugich (252 dziewczęta oraz 252 chłopców) i 24 pedagogów (14 nauczycielek oraz 10 nauczycieli). Otrzymane wyniki porównano z danymi z 37 krajów uzyskanymi w Trzecim Międzynarodowym Badaniu Osiągnięć Szkolnych z Matematyki i Przedmiotów Przyrodniczych z 1994 roku. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że 67% uczniów nie myślało o możliwości pobicia ich w szkole (obawę taką wyraziło jedynie 9% osób). Okazało się również, że 53% badanych nie miało wśród swoich znajomych nikogo, kto padłby ofiarą pobicia. Zgromadzony materiał pozwolił wykazać, że wśród respondentów deklarujących poczucie zagrożenia 52% stanowili chłopcy. Dodatkowo zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami odnotowano, że sprawcami pobicia 38% byli uczniowie z wyższych klas, 24% – z tej samej klasy, 9% – z niższych klas, a 17% – osoby spoza szkoły (jednocześnie 12% sprawców nie udało się rozpoznać ankietowanym). Ujawniono również, że 67% osób pobitych oraz świadków pobicia nie zgłaszało tego zdarzenia ani nauczycielowi, ani innym dorosłym.