Celem badania było ustalenie związku między postrzeganym powodzeniem małżeństwa rodziców a poczuciem osamotnienia ich dorastających dzieci. Przyjęto hipotezy, zgodnie z którymi młodzież nisko oceniająca jakość małżeństwa rodziców charakteryzuje się wyższym poczuciem osamotnienia, natomiast młodzież oceniająca wysoko jakość małżeństwa rodziców cechuje się niższym poczuciem osamotnienia. Badaniem objęto 386 uczniów ostatnich i przedostatnich klas szkół średnich z województwa świętokrzyskiego i mazowieckiego (wiek respondentów mieścił się w przedziale 17-20 lat). Do pomiaru jakości małżeństwa rodziców zastosowano Skalę Powodzenia Małżeństwa (SPM) M. Braun-Gałkowskiej (1985) w wersji A. Gałkowskiej (1999). Z kolei do pomiaru poziomu osamotnienia zastosowano Skalę Samotności UCLA w adaptacji J. Rembowskiego (1992). Do analizy zakwalifikowano 344 odpowiedzi respondentów, w tym 217 dziewcząt i 127 chłopców. Wyniki badania potwierdziły związek poczucia osamotnienia młodzieży z jej oceną jakości małżeństwa rodziców. Badani nisko oceniający małżeństwo rodziców doświadczali braku bliskiego osobowego kontaktu oraz zerwania więzi z ludźmi. Młodzież przeciętnie oceniająca jakość małżeństwa rodziców miała większą tendencję do przeżywania poczucia osamotnienia w grupie niż respondenci oceniający jakość małżeństwa rodziców wysoko. Ci ostatni z kolei cechowali się niższym poczuciem osamotnienia i lepszym poczuciem więzi we wszystkich trzech badanych wymiarach: braku kontaktu, poczucia więzi i przynależności grupowej.