Celem badania było udzielenie odpowiedzi na pytanie o warunki konieczne do zachowania materialnego dziedzictwa kulturowego Podlasia (zdaniem dorosłych mieszkańców gmin południowego Podlasia). Badanie zrealizowano w 60 wsiach, w każdej przeprowadzono po pięć wywiadów. Respondentów dobierano na podstawie typu gospodarstwa, jakie prowadzili. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że większość respondentów dostrzegała potrzebę pomocy w zachowaniu materialnego dziedzictwa kulturowego regionu, w tym szczególnie mieszkańcy rejonu narwińskiego, najmniej zaś mieszkańcy rejonu bielskiego. Zdecydowanie pozytywne zdanie w tym zakresie mieli szczególnie mieszkańcy wsi, w przypadku których żadne z rodziców nie pochodziło z danej miejscowości, natomiast rzadziej deklaracje takie składali mieszkańcy, których jeden rodzic lub oboje rodzice pochodzili z danej miejscowości. Analogiczną tendencję stwierdzono również w przypadku liczby pokoleń zamieszkałych w danej wsi. Wśród osób popierających zachowanie dziedzictwa kulturowego poprzez powołanie się na tradycję dominowały te prowadzące działalność gospodarczą; na konieczność wsparcia finansowego – gospodarstwa nierolnicze; na postawy miejscowej ludności, estetykę i pragmatyzm – sołtysi; na konieczność pomocy prawnej i organizacyjnej oraz na turystykę – gospodarstwa specjalistyczne. Emeryci jako jedyni znaleźli się w grupie, która opowiadała się za zachowaniem dziedzictwa, jednak uważała, że młodym na tym nie zależy. Dużo częściej zresztą ustosunkowywali się negatywnie do zachowywania dziedzictwa kulturowego, uważając, że to zależy od preferencji właścicieli oraz że nie daje to korzyści. Przyszłości w tego rodzaju inicjatywach nie dostrzegali z kolei badani z gospodarstw specjalistycznych. Najczęściej wskazywanym powodem, dla którego zdaniem badanych ludzie dążą do zachowania dziedzictwa kulturowego, była świadomość znaczenia tego dziedzictwa, ewentualnie względy ekologiczne lub sentyment.