Do zebrania materiału wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, a w jego ramach takie techniki jak: ankiety, wywiady oraz analizę statystyczną. Pierwszy kwestionariusz złożony był z 22 pytań skierowanych do uczniów, drugi kwestionariusz natomiast składał się z 18 pytań skierowanych do rodziców. W badaniu uczestniczyło 320 uczniów ze szkół gimnazjalnych w Szczecinie. W badanej próbie znalazło się 43 uczniów w wieku 13 lat, 105 w wieku 14 lat, 156 w wieku 15 lat i 16 w wieku lat 16. Dwóch gimnazjalistów zadeklarowało pochodzenie rolnicze, 197 robotnicze, 66 rzemieślnicze, 34 techniczne, a rodzice 21 osób byli pracownikami umysłowymi.175 uczniów uważało, że są biedni, 68 znało kilka biednych osób, 45 znało może jedną albo dwie biedne osoby, a 32 twierdziło, że nie znają żadnej biednej osoby. W grupie młodzieży ubogiej (N = 117) sześciu uczniów twierdziło, że jeśli chodzi o wydatki rodziny, to wystarczało im na wszystko, 24 gimnazjalistów jednak uważało, że wystarcza im na podstawowe rzeczy; 41 badanych wiodło bardzo oszczędne życie, a 46 deklarowało stały brak pieniędzy. Wśród nieubogich uczniów (N = 203) 84 osoby deklarowały, że wystarcza im pieniędzy na wszystko, 66 – że wystarcza tylko na podstawowe rzeczy, 53 uczniów wiodło bardzo oszczędne życie; ani jedna osoba nie skarżyła się na stały brak pieniędzy. Bóle brzucha albo głowy odczuwało 44,2% młodzieży nieubogiej i 40,6% młodzieży ubogiej; na drżenie rąk zwracało uwagę odpowiednio 9,3% i 17,4%, na biegunki 4,7% i 40,7%, na brak apetytu 15,1% i 9%, na jąkanie się 14% i 17,3%, na lęk, niepokój albo fobie 10,7% i 42,6%; brak jakichkolwiek objawów choroby deklarowało 27,2% uczniów nieubogich i 8% ubogich.