Celem badania było określenie odczuwanego przez młodzież poczucia osamotnienia i jego wpływu na funkcjonowanie w placówkach opiekuńczo-wychowawczych. Założono wstępnie, że skala odczuwanego osamotnienia przez dziewczęta z placówek będzie wyższa niż w przypadku uczniów jednego z krakowskich gimnazjów. W badaniu uczestniczyło 48 wychowanek w wieku od 13 do 18 lat; dziewczęta przebywały w placówce przynajmniej trzy miesiące. W grupie porównawczej znalazły się 64 uczennice krakowskiego gimnazjum. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Skalę ESLI i SAGS. Badano poczucie osamotnienia na płaszczyźnie rodziny, relacji z rówieśnikami i relacji z innymi znaczącymi osobami. Okazało się, że uczennice gimnazjum uzyskały nieco większe wyniki we wszystkich trzech płaszczyznach, co zaprzeczało wstępnie przyjętej hipotezie – paradoksalnie dziewczęta te odczuwały minimalnie większe osamotnienie niż ich rówieśnice przebywające w placówce resocjalizacyjnej.