Sformułowano trzy hipotezy badawcze: 1. Badani wychowankowie domów dziecka (ofiary przemocy domowej) charakteryzują się wysokim poziomem Lęku-Stanu. 2. Badani wychowankowie domów dziecka będący ofiarami przemocy posiadają wysoki poziom Lęku-Cechy. 3. Ofiary przemocy wychowywane w rodzinach przejawiają wyższy poziom lęku niż wychowankowie domów dziecka z doświadczeniem przemocy w domu rodzinnym. W badaniu uczestniczyło 51 wychowanków sześciu domów dziecka w Łodzi, w tym 29 dziewcząt i 22 chłopców w wieku od 16 do 19 lat. Do grupy porównawczej dobrano 51 uczniów z pięciu zespołów szkół ponadgimnazjalnych w Łodzi, w tym również 29 dziewcząt i 22 chłopców w wieku od 16 do 19 lat, którzy byli ofiarami przemocy domowej. W celu zebrania materiału badawczego posłużono się wywiadem z wychowawcą albo pedagogiem oraz Inwentarzem Stanu i Cechy Lęku. Na podstawie wyników badania potwierdzono przeciętne nasilenie Lęku-Stanu, uwarunkowanego sytuacyjnie; co czwarty wychowanek domu dziecka odczuwał lęk spowodowany sytuacją badania. Zauważono ponadto, że wychowankowie domów dziecka przejawiali większy lęk jako cechę niż lęk jako stan. Badacz podkreślił, że niższy deklarowany lęk jako stan może wynikać z niechęci wychowanków do przyznania się do aktualnie odczuwanego lęku. Nie stwierdzono istotnie statystycznych różnic w zakresie Lęku-Stanu i Lęku-Cechy wśród badanych z domów dziecka i pozostałych doświadczających przemocy i wychowujących się w rodzinie. Wysoki poziom dwóch rodzajów lęku odnotowano w obu grupach: badawczej i porównawczej.