Badanie miało charakter studium indywidualnego przypadku, jego celem było zaś stworzenie lingwistycznej charakterystyki mowy autystycznego chłopca w wieku 11 lat. Badanie zrealizowano w trzech etapach: 1) rozmowy z matką, analizy dokumentów, zapisu wypowiedzi słownej chłopca za pomocą nagrania magnetofonowego (zbieranie danych); 2) konstrukcji Przewodnika do charakterystyki mowy dziecka w celu dokonania analizy danych; 3) wyjaśniania danych. Wyniki badania pozwoliły z dużą pewnością zaliczyć badanego chłopca do dzieci autystycznych, funkcjonujących na wyższym poziomie komunikacji werbalnej. Badany posiadał zdolność samodzielnego budowania wypowiedzi na dowolny temat, werbalizowania przeżyć i odczuć, budowania prostych zdań oraz poprawnego realizowania niemal wszystkich głosek od strony artykulacyjnej. Wśród stwierdzonych zaburzeń mowy znalazły się zaburzone cechy prozodyczne wypowiedzi, brak wykształcenia zaimka zwrotnego „się” oraz osobowego „ja”/”mnie”/”mi”, występowanie pojedynczego słowa „tak” o charakterze emblofrazji, brak płynności rytmu wypowiedzi, monotonny i stały ton wypowiedzi (ale tempo dostosowane do rozmówcy). U chłopca nie stwierdzono charakterystycznych dla dzieci autystycznych cech w postaci echolalii i perseweracji. Chłopiec wykazywał również bogaty zasób słownika czynnego świadczący o dobrej orientacji w otaczającym środowisku.