Celem badania było udzielenie odpowiedzi na pytanie o stosunek wobec ludzi starszych i starości przejawiany przez uczniów klas początkowych szkoły podstawowej. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem techniki wywiadu i ankiety. Badaniem objęto 189 uczniów klas I-III szkoły podstawowej z województwa podkarpackiego, z czego 58% stanowiły dziewczęta, 42% zaś – chłopcy. 52,7% uczniów pochodziło ze wsi, 31,2% z miast, 16,1% z miasteczek. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że uczniowie często pojmowali starość w kategoriach rozpowszechnionego stereotypu, zgodnie z którym utożsamiana jest z chorobą, zniedołężnieniem, małą atrakcyjnością fizyczną, samotnością, korzystaniem z pomocy innych ludzi, obojętnością ze strony społeczeństwa (w tym własnej rodziny) i biedą. Starość postrzegano głównie przez pryzmat członków własnej rodziny, dlatego też poziom wiedzy o starości był zróżnicowany zależnie od kontaktów z dziadkami. Dzieci wykazywały w stosunku do dziadków duże przywiązanie i darzyli ich miłością. Swoich dziadków postrzegano jako wychowawców, opiekunów, doświadczonych nauczycieli, doradców i wzór do naśladowania. Ze spostrzeżeń dzieci na temat starości wyłaniał się raczej pozytywny obraz osoby dojrzałej, przy czym doświadczającej trudności związanych z wiekiem i stanem zdrowia. Dostrzegano ważną rolę osób starszych w społeczeństwie i społecznościach lokalnych, trafnie identyfikowano też potrzeby osób starszych. Natomiast uczniowie zbyt mało dowiadywali się o starości w szkole. Ponad 60% uczniów pomagało osobom starszym (głównie swoim dziadkom) w różnych pracach domowych, zakupach itp.