Badanie miało charakter replikacyjny w stosunku do badania studentów amerykańskich E.C. Changa (2006), jego celem była zaś weryfikacja hipotezy, zgodnie z którą większemu nasileniu perfekcjonizmu u studentów polskich będzie towarzyszył wyższy poziom stresu oraz niższy poziom dobrostanu psychicznego. Badaniem objęto 298 studentów Uniwersytetu Opolskiego, w tym 247 kobiet i 51 mężczyzn. Średnia wieku badanych wyniosła 23,99 roku (SD = 8,47). 37,2% próby stanowili studenci studiów dziennych, 13,4% – wieczorowych, 49,3% – zaocznych. 48,3% badanych studiowało na pierwszym roku, 49% zaś na drugim. W próbie znalazło się najwięcej studentów pedagogiki (50%). W badaniu zastosowano Frost Multidimensional Perfectionism Scale (FMPS; Frost i in., 1990) w adaptacji Essau (2008) do pomiaru perfekcjonizmu, Skalę Stresu Studenckiego Bokszczanina i Kaniastego (2008) do pomiaru poziomu stresu oraz skalę Psychological Well-Being (PWB; Ryff, Keyes, 1995) w adaptacji Kroka (2009) do pomiaru dobrostanu psychicznego. Wyniki badania potwierdziły hipotezę o zależności między nasileniem perfekcjonizmu a poziomem stresu i dobrostanu psychicznego. Polscy studenci o wysokim poziomie perfekcjonizmu charakteryzowali się wyższym poziomem stresu i niższym poczuciem dobrostanu psychicznego. Zgodnie z oczekiwaniami stres pełnił rolę mediatora między perfekcjonizmem a dobrostanem psychicznym, przy czym efekt mediacyjny miał charakter częściowy. Mediację całkowitą uzyskano za to w przypadku dobrostanu psychicznego w relacji do pozostałych zmiennych.