Celem badania było określenie zależności między wsparciem społecznym i stylami radzenia sobie w funkcjonowaniu zdrowotnym człowieka w sytuacji stresu akulturacyjnego. Badaniem objęto 64 osoby, w tym 32 studentów narodowości polskiej kształcących się na niemieckich uczelniach wyższych oraz 32 polskich studentów studiujących w kraju (grupa kontrolna). W obu grupach znalazło się 20 kobiet i 12 mężczyzn w wieku 22-26 lat. W analizie statystycznej przeprowadzonej za pomocą pakietu SPSS wykorzystano szereg podstawowych parametrów statystycznych, współczynnik korelacji Pearsona, test Kolmogorova-Smirnova, test parametryczny t-Studenta oraz nieparametryczny U Manna-Whitneya. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że wbrew oczekiwaniom w przypadku studentów uczących się za granicą poziom wsparcia społecznego okazał się wyższy niż w przypadku studentów uczących się w kraju. W wyniku wyjazdu pojawiło się więc przypuszczalnie zjawisko mobilizacji sieci wsparcia bądź jej większej efektywności. Osoby te okazały się również mniej depresyjne od studentów kształcących się w kraju, co można było z kolei wiązać z wyższą satysfakcją życiową, lepszymi perspektywami rozwoju zawodowego, wyższymi standardami życia i studiowania oraz poczuciem samoskuteczności. W obu grupach badanych stwierdzono nieefektywność stylu radzenia sobie w sytuacjach trudnych skoncentrowanego na emocjach – osoby preferujące ten styl uzyskały wyższe wyniki na skali depresyjności. Styl zadaniowy okazał się związany z poziomem otrzymywanego wsparcia – osoby preferujące ten styl radzenia sobie ze stresem deklarowały wyższy poziom wsparcia społecznego. Zależność tę stwierdzono wyłącznie w grupie studentów uczących się w Polsce.