Sformułowano m.in. następujące pytania badawcze: czy obraz siebie u dziewcząt po traumie różni się od obrazu siebie dziewcząt, które nie doświadczyły tego typu zdarzeń? czy u dziewcząt po traumie wzrasta tendencja nasilenia występowania zaburzeń osobowości, zaburzeń psychotycznych oraz zwiększa się nasilenie neurotyzmu? Założono wstępnie m.in., że doświadczenie traumy i obecność zaburzeń po stresie traumatycznym modyfikują obraz siebie. Do zebrania materiału wykorzystano Tennessee Skalę Obrazu Siebie. W badaniu uczestniczyły 254 dziewczęta. Na podstawie badania w K-PTSD wyodrębniono grupę kobiet, które w ciągu ostatnich pięciu lat doświadczyły traumatycznego zdarzenia i przez minimum miesiąc odczuwały dolegliwości świadczące o zaburzeniach po stresie traumatycznym. Do grupy porównawczej zakwalifikowano 29 losowo wybranych dziewcząt. W grupie klinicznej sześciu kobiet dotyczyła nagła śmierć rodzica, ośmiu – przemoc domowa, dwóch – znalezienie zwłok znanej osoby, dwóch – napad, jedna była ofiarą molestowania seksualnego itd. W grupie klinicznej wystąpiło 25 przypadków więcej niż jednego wydarzenia traumatycznego; 13 osób było ofiarami traumy, a 16 – świadkami zdarzenia. Na podstawie zebranych wyników potwierdzono istnienie związku pomiędzy traumą a obrazem siebie. Dziewczęta po doświadczeniu traumy charakteryzowały się – w porównaniu z grupą kryterialną – małym zaufaniem do siebie, czuły się niechciane, zalęknione, depresyjne i nieszczęśliwe. Ponadto wykazywały się mniejszą samoakceptacją, uważały siebie za mniej zdolne, twierdziły, że mają mało sprecyzowane plany życiowe, nie wierzyły także we własny sukces. Poza tym czuły się nieatrakcyjne, nie akceptowały własnego wyglądu, mogły mieć też problemy ze swoją seksualnością.