Sformułowano następujące pytania badawcze: Jaki jest poziom przesądności dzieci w badanej próbie? Czy i w jakim stopniu lęk-cecha wiąże się z przesądnością dzieci w badanej próbie? Czy i w jakim stopniu reaktywność emocjonalna wiąże się z przesądnością dzieci w badanej próbie? Założono wstępnie istnienie związku między przesądnością a lękiem-cechą; oczekiwano, że im większy będzie lęk jako cecha, tym wyższy okaże się poziom przesądności. Spodziewano się również, że im wyższy poziom reaktywności emocjonalnej będzie cechował badanych uczniów, tym większą będą oni okazywać przesądność. W badaniu posłużono się autorskim kwestionariuszem MM-1 do pomiaru przesądności oraz skalą C-2 z Inwentarza Stanu i Cechy Lęku dla Dzieci STAIC. Pomiaru reaktywności emocjonalnej dokonano za pomocą Kwestionariusza Temperamentu dla Dzieci KDT Oniszczenko i Radomskiej. W badaniu uczestniczyło 75 dzieci, w tym 33 dziewczynki i 42 chłopców; średnia wieku wyniosła 12,2 roku. Na podstawie wyników badania stwierdzono u uczniów niezbyt wysoki poziom przesądności; większą przesądność okazały się prezentować dziewczęta. Wyniki badania pozwoliły na potwierdzenie wstępnych założeń – wzrostowi lęku-cechy i reaktywności w istocie towarzyszył wzrost poziomu przesądności. Lęk-cecha okazał się lepszym predyktorem przesądności niż reaktywność emocjonalna.