Przedmiotem badania była tolerancja na dwuznaczność i jej związek z poziomem zadowolenia z życia u młodzieży niedowidzącej na tle pełnosprawnych rówieśników. Badanie zrealizowano w ramach szerzej zakrojonej pracy doktorskiej dotyczącej psychologicznych wyznaczników zadowolenia z życia młodzieży niedowidzącej (Kędzierska, 2004). W badaniu zastosowano Skalę Satysfakcji z Życia (SWLS; Diener i in., 1985), skalę Emocje (Wojciszke i in., 1998) oraz Inwentarz Tolerancji Dwuznaczności (IMA; Reis, 1996). Grupę kryterialną stanowiło 59 osób uczących się w Ośrodku Specjalnym dla Dzieci Młodzieży Niedowidzącej w Łodzi, w tym 29 dziewcząt i 30 chłopców. Wszyscy uczyli się w klasach I-V Technikum Masażu dla Młodzieży Niedowidzącej i mieścili się w przedziale wiekowym 16-20 lat. Do grupy kontrolnej wylosowano 60 uczniów klas I-V technikum z Zespołu Szkół Ogrodniczych w Łodzi, w tym 30 dziewcząt i 30 chłopców w wieku 16-20 lat. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że jedyna wykazana różnica między młodzieżą niedowidzącą a pełnosprawną w zakresie tolerancji na dwuznaczność dotyczyła tolerancji na konflikty społeczne. Młodzież niedowidząca uzyskała w tej skali istotnie niższe wyniki, co świadczyło o większej potrzebie harmonii w kontaktach społecznych oraz akceptacji ze strony innych osób, a także o większej tendencji do unikania sporów i kontrowersji. Nie stwierdzono natomiast istotnych statystycznie różnic między badanymi grupami w zakresie ogólnego poczucia zadowolenia z życia. Jedynie w grupie młodzieży niedowidzącej występowała zależność między poziomem tolerancji na dwuznaczność a zadowoleniem z życia – poziom tolerancji na problemy nierozwiązywalne korelował z poziomem emocji negatywnych, co oznaczało, że postrzeganie swoich działań w nierozwiązywalnej sytuacji jako bezcelowych silniej korelowało ze wzrostem emocji negatywnych niż w grupie pełnosprawnych rówieśników.