W badaniu wzięło udział 192 rodziców dzieci niepełnosprawnych, w tym 101 matek i 91 ojców, a także 196 rodziców dzieci pełnosprawnych, w tym 101 matek i 95 ojców. Dane zebrano za pomocą Skali Samooceny Fittsa w adaptacji J. Kirenko. Posłużono się również Kwestionariuszem Wsparcia Społecznego S. Norbeck. Na podstawie wyników badania potwierdzono istnienie zależności istotnej statystycznie pomiędzy wsparciem społecznym a cechami obrazu siebie w obu grupach objętych badaniem: rodziców dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym i rodziców dzieci pełnosprawnych. W przypadku rodziców dzieci niepełnosprawnych potwierdzono istotność następujących cech obrazu siebie, kształtujących zmienność różnych rodzajów wsparcia: samokrytycyzmu, „ja” rodzinnego, stałości w obrazie siebie oraz samoakceptacji. W podobnym zakresie istotność następujących cech obrazu siebie dotyczyła rodziców dzieci pełnosprawnych: „ja” społecznego, spójności w obrazie siebie, samokrytycyzmu oraz poczucia tożsamości. Matki dzieci z dziecięcy porażeniem mózgowym osiągnęły wyższe wyniki w zakresie oceny wsparcia społecznego – wyżej oceniały bowiem swoje funkcjonowanie w sferze rodzinnej; prezentowały ponadto większą stałość w obrazie siebie, ale również niższą samoakceptację. U ojców dzieci niepełnosprawnych stwierdzono związek pomiędzy wyższym samokrytycyzmem a niższą oceną wsparcia, a także między wyższym wsparciem i mniejszą stałością w obrazie siebie. W grupie rodziców dzieci pełnosprawnych zauważono korelację między wyższą oceną społecznego funkcjonowania a niższą oceną otrzymywanego wsparcia.