Celem badania była odpowiedź na pytanie: czy występuje, a jeśli tak, to w jakim stopniu, zależność między poziomem lęku społecznego doświadczanego przez jednostkę a właściwościami jej osobowości? Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Test Przymiotnikowy H.G. Gougha i A.B. Heilbruna (w tłumaczeniu i opracowaniu Z. Płużek), Inwentarz Stanu i Cechy Lęku (STAI) C.D. Spielbergera, R.L. Gorsucha i R.E. Lushene’a (w polskiej adaptacji J. Strelaua, M. Tysarczyk oraz K. Wrześniewskiego) oraz autorską modyfikację Skali X-1 Inwentarza Stanu i Cechy Lęku (STAI). Badaniem objęto 60 osób (w tym 30 studentek psychologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz 30 studentów Politechniki Koszalińskiej). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że tendencja do przeżywania lęku o charakterze interpersonalnym w umiarkowanym stopniu koreluje z określonymi aspektami realnego obrazu siebie. Wykazano ponadto, że obraz siebie osób o najwyższym wśród respondentów poziomie lęku społecznego wyróżniał się występowaniem specyficznych rozbieżności między „ja” realnym i „ja” idealnym. Wśród mężczyzn odnotowano negatywną zależność poziomu lęku społecznego z natężeniem potrzeby agresywności oraz potrzeby seksualnej. Wśród kobiet natomiast skłonnościom do przeżywania lęku społecznego towarzyszył m.in. niższy poziom potrzeb agresywności, seksualnej, zmiany, ujawniania się i dominacji, a także niższy poziom zaufania do siebie oraz tendencje do ugodowości i delikatności w relacjach interpersonalnych.