Celem badania było określenie stanu wiedzy pracowników szkół podstawowych na warszawskiej Pradze-Południe na temat zjawiska krzywdzenia dzieci i związanych z nim regulacji prawnych. Zastosowano technikę ankiety z wykorzystaniem kwestionariusza zawierającego 23 pytania i metryczkę. Badaniem objęto ponad 500 pracowników szkół, w tym kadrę pedagogiczną, personel medyczny, personel administracyjny oraz pracowników obsługi szkoły. Uzyskano 261 wypełnionych ankiet. Wyniki badania ujawniły, że respondenci dysponowali pewną wiedzą na temat problemu krzywdzenia dzieci, jego symptomów i skali zjawiska, przy czym jedynie jedna trzecia badanych odznaczała się dobrą wiedzą z tego zakresu, pozostali zaś posiadali wiedzę niewystarczającą. 70% poprawnie łączyło ze zjawiskiem krzywdzenia dziecka symptomy w postaci siniaków i innych śladów pobicia, ucieczki z domu i brak specjalistycznej opieki nad dzieckiem upośledzonym. Co trzecia osoba nie wskazała natomiast szczegółowej i niestosownej do wieku znajomości zachowań seksualnych oraz zachowań seksualnych wobec innych dzieci. Połowa badanych nie identyfikowała jako symptomów krzywdzenia pewnych objawów zaniedbania. 80% respondentów wiedziało, z kim należy się kontaktować w przypadku podejrzenia o krzywdzenie dziecka, choć 17,4% uznało, że pomimo podejrzenia, że dziecko jest świadkiem przemocy w domu, nie należy interweniować. Ponad połowa podjęłaby działania w sytuacji krzywdzenia dziecka, najczęściej w formie kontaktu z innym pracownikiem szkoły lub rodzicem dziecka. Jedna trzecia badanych uczestniczyła w szkoleniach dotyczących krzywdzenia dzieci, ale 70% odczuwało konieczność podniesienia swojego poziomu wiedzy z tego zakresu.