Celem badania była diagnoza poczucia przynależności do grup i kategorii społecznych uczniów uczęszczających do gimnazjum. Analizie poddano także rodzaje oraz treści poszczególnych społecznych identyfikacji respondentów. Próbę badawczą stanowiło 122 gimnazjalistów (w tym 67 dziewcząt oraz 55 chłopców) z Poznania. Wiek respondentów mieścił się w przedziale od 14 do 16 lat. Zgodnie z deklaracjami badanych ponad 70% osób wychowywało się w rodzinach małych, dwupokoleniowych. Co piąty uczeń mieszkał z rodzicami, dziadkiem i/lub babcią. Odsetek osób wychowywanych przez samotną matkę lub w tzw. sfeminizowanych gospodarstwach wielopokoleniowych wynosił 10%. Do zebrania materiału posłużono się graficznymi pytaniami projekcyjnymi, sformułowanymi przez R. Zillera. Ponadto wykorzystano test zdań niedokończonych (gimnazjalistów poproszono o uzupełnienie następujących zdań: Moja matka…, Mój ojciec…, Moja rodzina…). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że młodsi adolescenci postrzegali własną rodzinę jako najważniejszą grupę odniesienia. Zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami wykazano, że rodzice młodszych uczniów dostarczali im przede wszystkich głębokich, ciepłych uczuć oraz byli wzorem do naśladowania. Okazało się również, że większość 14- i 15-latków identyfikowała się głównie z rodzicami oraz rówieśnikami. Ponadto zgromadzony materiał pozwolił ustalić, że najważniejszym czynnikiem, który kierował zachowaniem większości respondentów, były normy grupowe – zwłaszcza rodzinne. Zgodnie z odpowiedziami badanych co trzeci uczeń w pełni akceptował własną rodzinę, grupę rówieśniczą oraz nauczycieli. Jednocześnie odnotowano, że 35% ankietowanych uznało siebie za osoby funkcjonujące między odrębnymi grupami.