Celem przeprowadzonych badań była odpowiedź m.in. na następujące pytania: Czy badani mieli kontakt z osobą/bami niepełnosprawną/nymi na poprzednich etapach edukacji – w klasie (szkole) i/lub poza szkołą? Jak kształtowały się relacje interpersonalne między uczniami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi w klasie (w szkole) i/lub poza szkołą? Jak kształtowały się relacje między uczniami niepełnosprawnymi i nauczycielami podczas lekcji? Jaki jest stosunek badanych do edukacji integracyjnej w szkole publicznej (masowej)? W pierwszym badaniu wzięły udział dwie grupy studentów pierwszego roku – w pierwszej znalazły się osoby studiujące w trybie dziennym, wieczorowym oraz zaocznie w AWF w Krakowie na kierunku: fizjoterapia (N = 225). Drugą grupę stanowiły osoby studiujące na kierunkach: wychowanie fizyczne w AWF w Krakowie (N = 60) i WSBiP w Ostrowcu Świętokrzyskim (N = 25), turystyka i rekreacja w PPWSZ w Nowym Targu (N = 55) oraz socjologia na UJ w Krakowie (N = 43). Drugim badaniem objęto 211 studentów fizjoterapii AWF w Krakowie. Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem techniki ankiety. Na podstawie analizy uzyskanych wyników stwierdzono, że 83% studentów fizjoterapii oraz 70% innych kierunków było pozytywnie nastawionych do edukacji integracyjnej. Zgromadzony materiał pozwolił wykazać, że najczęściej wskazywanymi argumentami zwolenników edukacji integracyjnej w szkołach publicznych były: obustronne korzyści z tej formy kształcenia (29,52%), nauka obustronnej tolerancji (25,08%) oraz brak poczucia izolacji wśród uczniów niepełnosprawnych (24,44%). Z kolei przeciwnicy edukacji integracyjnej wskazywali przede wszystkim brak przygotowania nauczycieli szkół masowych do realizacji tego zadania. Dodatkowo ustalono, że zdaniem respondentów negatywne postawy niektórych zdrowych uczniów i ich rodziców wobec uczniów niepełnosprawnych można zmieniać przez bezpośredni kontakt oraz poszerzanie wiedzy na temat niepełnosprawności.