Celem badania była diagnoza efektów reformy edukacji historycznej po pięciu latach od jej wprowadzenia. Do zebrania materiału posłużono się metodą sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem techniki ankiety. Badaniem objęto 431 uczniów II Liceum Ogólnokształcącego w Bolesławcu (w tym 141 osób uczęszczało do czwartej klasy, a 290 do pierwszej i drugiej trzyletniego już liceum ogólnokształcącego). Ankietę wypełniło także 42 nauczycieli historii pracujących w szkołach ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych na Dolnym Śląsku. 59% uczniów tzw. nowej szkoły i 48% starej szkoły lubiło się uczyć. Zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami ustalono również, że w zakresie nauki historii zamiłowanie wyraziło odpowiednio 55% oraz 21% respondentów. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi odnotowano, że młodzież z nowej szkoły częściej zgadzała się z twierdzeniem o interesującym charakterze historii jako przedmiotu nauczania (35% wobec 15% deklaracji uczniów starej szkoły). Różnice zaobserwowano także w przypadku opinii na temat kształtowania samodzielności w pracy z różnymi tekstami (33% wobec 16%), rozwoju samodzielnego myślenia (30% wobec 18%), umiejętności formułowania wypowiedzi ustnych i pisemnych (38% wobec 24%) czy nauki zdobywania informacji z różnych źródeł (54% wobec 31%). Zgromadzony materiał pozwolił ustalić, że niemal połowa ankietowanych nauczycieli nie zauważała żadnych zalet wprowadzonej reformy. Zgodnie z deklaracjami pozostałej części respondentów za mocne strony uznano m.in.: duży wybór programów, podręczników i dodatkowych materiałów dydaktycznych, możliwość bardziej syntetycznego spojrzenia na historię czy wprowadzenie dwóch poziomów kształcenia (podstawowego i rozszerzonego).