Celem badania było ustalenie związku między inteligencją emocjonalną a poczuciem stresu w pracy i nasileniem wypalenia zawodowego, a także określenie mocy predykcyjnej wybranych zmiennych (stresory albo inteligencja emocjonalna) dla wypalenia zawodowego. Próbowano także stwierdzić, czy i w jaki sposób inteligencja emocjonalna różnicuje nasilenie odczuwanego stresu i objawów wypalenia zawodowego. W badanej próbie znalazło się 650 pracowników sektora usług społecznych, w tym nauczyciele, pracownicy banku, kuratorzy sądowi, taksówkarze, pracownicy biurowi, menedżerowie, dziennikarze oraz aktorzy. W każdej z grup zawodowych było około 60 osób. Średnia wieku wszystkich badanych wyniosła 38,14 roku. 71% respondentów pozostawało w związku małżeńskim, 21% było stanu wolnego, a 8% było wdowcami/wdowami. Do zastosowanych narzędzi badawczych należał Kwestionariusz do Subiektywnej Oceny Pracy oraz kwestionariusz INTE do pomiaru inteligencji emocjonalnej. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że respondenci odczuwali wysoki poziom stresu, spowodowany takimi czynnikami jak psychiczne obciążenie pracą, brakiem nagród czy kontaktami społecznymi. Oprócz tego potwierdzono, że respondenci przejawiają przeciętne nasilenie wypalenia zawodowego, zbliżone do poziomu wypalenia wśród innych grup zawodowych. Nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy między mężczyznami a kobietami w zakresie odczuwanego wypalenia i ogólnego stresu, ale stwierdzono u tych pierwszych niższy poziom inteligencji emocjonalnej. Na rozwój wypalenia zawodowego miał większy wpływ – jak się okazało – odczuwany stres niż przejawiana inteligencja emocjonalna, zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn.