Założono wstępnie, że osoby przewlekle zmęczone będą – w porównaniu z rówieśnikami – mniej asertywne i będą otrzymywać mniej wsparcia społecznego. Przewidywano również, że niski poziom asertywności będzie miał związek z nasileniem przewlekłego zmęczenia i niskim poziomem wsparcia społecznego. Weryfikacji poddano także hipotezę, zgodnie z którą niski poziom wsparcia społecznego ma związek z nasileniem przewlekłego zmęczenia. W badaniu wzięło udział łącznie 83 uczniów szkół gimnazjalnych w jednym mieście. Do analizy zakwalifikowano wyniki 76 osób, w tym 33 dziewcząt i 43 chłopców. W badanej próbie młodzież przejawiała umiarkowany poziom zmęczenia – 20 osób w ogóle nie odczuwało zmęczenia albo postrzegało je jako niskie, 41 deklarowało umiarkowany poziom zmęczenia, a 15 – wysoki. W badanej grupie płeć i wiek nie miały wpływu na nasilenie przewlekłego zmęczenia i na otrzymywane wsparcie społeczne. Mniejszą asertywność – jak się okazało – przejawiali chłopcy. Między grupami o różnym natężeniu przewlekłego zmęczenia nie wystąpiły różnice w zakresie asertywności i dwóch typów zachowań nieasertywnych – submisji i dominacji. Młodzież – bez względu na poziom zmęczenia – charakteryzowała się podobnymi zachowaniami interpersonalnymi, umożliwiającymi funkcjonowanie w grupie zgodne z własnymi przekonaniami. Wśród chłopców większe natężenie zmęczenia przejawiali ci uczniowie, którzy otrzymywali mniej wsparcia społecznego, zwłaszcza emocjonalnego i wartościującego. W grupie dziewcząt zauważono, że im mniej asertywne są uczennice, tym mniej informacji otrzymują od innych, a im mniej dostają potrzebnych informacji, tym większe jest natężenie ich zmęczenia, poczucie wyczerpania i tym dotkliwsze są trudności w radzeniu sobie z relacjami rówieśniczymi i sytuacjami szkolnymi.