Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób pod względem treściowym i formalnym wyrażane są opowieści tych osób [dorastającej młodzieży] dotyczące własnych rodziców oraz jak w zależności od poziomu ukształtowania się dorosłego Ja i poczucia dorosłości zmienia się formalny i treściowy zakres tych opowieści? Badaniem objęto 137 osób w wieku od 16 do 19 lat. Respondenci uczęszczali do warszawskich liceów. Pomiar składał się z dwóch etapów: kwestionariuszowego i narracyjnego; do analizy zakwalifikowano dane 120 osób, w tym 52 mężczyzn i 68 kobiet. W etapie kwestionariuszowym wykorzystano Kwestionariusz Oceny Własnej Sytuacji Życiowej Zagórskiej. O swoich rodzicach młodzież wypowiadała się najczęściej za pomocą narracji argumentująco-komentującej – teksty takie stanowiły 55% próby. 23 teksty miały charakter opisowy, a 31 – narracyjny. W tekstach argumentacyjnych pojawiały się takie kategorie jak: dotyczące miłości (Bardzo ich kocham i oni mnie kochają), wychowania (Moi rodzice wychowują mnie dobrze), kontaktu (Z moimi rodzicami mam bardzo dobry kontakt), autorytetu (Moi rodzice są dla mnie najważniejszym autorytetem), "zlania się" (Moi rodzice i ja to jedno. Nie wyobrażam sobie życia bez nich) oraz konfliktów (Oczywiście zdarzają się konflikty). W tekstach deskryptywnych pojawiały się takie tematy jak: opisy wyglądu zewnętrznego, opisy cech charakteru, zainteresowań, hobby, codziennych zajęć i braków w umiejętnościach. Na podstawie wyników badania stwierdzono istnienie związku między narracyjnością a poczuciem osiągniętej tożsamości, na skali której autorzy opisów narracyjnych uzyskali najwyższe wyniki.