Badanie przeprowadzono w celu ewaluacji: zadowolenia z terapii i korzyści uzyskanych w trakcie leczenia w ATR; stopnia uzyskanych zmian i ich trwałości; form terapii, które były uznane przez pacjenta i jego rodzinę za najbardziej skuteczne. Do zebrania materiału posłużono się techniką ankiety, która składała się z pytań otwartych i zamkniętych. W badaniu wzięło udział 130 rodzin pozostających w leczeniu w Ambulatorium Terapii Rodzin Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CM UJ w latach 1992-1996. Łącznie próba liczyła 482 osoby w różnym wieku oraz różnej płci, finalnie analizę oparto na odpowiedziach otrzymanych od 91 respondentów (19% ankietowanych), w tym 23 byłych pacjentów, 18 rodzeństwa, 22 ojców, jednego ojczyma i 27 matek. W większości respondenci byli zadowoleni ze sposobu leczenia w ATR. Jednocześnie niezadowolenie wyraziła około jedna ósma rodziców oraz jedna trzecia pacjentów. Wśród wskazywanych zarzutów znalazły się m.in.: brak poczucia intymność czy konieczność zwierzania się. Zgromadzony materiał pozwolił ustalić również, że zdaniem respondentów zapraszanie do terapii całej rodziny było korzystne, przede wszystkim ze względu na lepsze zrozumienie mechanizmu choroby, wsparcie emocjonalne, pomoc w radzeniu sobie z chorobą oraz pogłębianie wzajemnego rozumienia się członków rodziny. Okazało się również, że za najbardziej pomocne w rozwiązywaniu problemów uznano takie tematy rozmów jak: stosunki rodzinne, objawy, trudności emocjonalne oraz historia rodziny. W dalszej kolejności wymieniano: historię małżeństwa, stosunki między rodzeństwem, kontakty z rówieśnikami, a także sytuację szkolną. Dodatkowo odnotowano nieliczne przypadki zastrzeżeń respondentów w zakresie spotkań rodzinnych, leczenia farmakologicznego czy warunków, w jakich odbywały się spotkania (pokój z kamerą; jednostronna szyba).