Sformułowano m.in. następujące hipotezy badawcze: 1. Postrzegana przez nauczycielkę empatia dziecka wiąże się z poziomem empatii prezentowanym przez jego rodziców. 2. Najsilniejszy i istotny związek występuje między empatią matek i empatią córek. 3. Dziewczynki i chłopcy są postrzegani jako empatyczni w podobnym stopniu. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Skalę Wrażliwości Empatycznej, wypełnianą przez rodziców. Nauczyciele natomiast oceniali empatię dziecka za pomocą Indeksu Empatycznej Troski oraz indeksu sześciu zachowań dotyczących funkcjonowania dziecka w grupie. W badanej próbie znalazło się 36 rodzin. Średni wiek matek wynosił 34 lata, a ojców – 36 lat. 25,7% rodziców posiadało jedno dziecko, 48,6% dwoje dzieci, 17,1% troje, a 8,6% czworo. Dzieci były oceniane przez cztery wychowawczynie-przedszkolanki oraz trzy nauczycielki. Ocenie poddano 17 dziewczynek w wieku od czterech do ośmiu lat oraz 19 chłopców w wieku od czterech do dziewięciu lat. 22 dzieci uczęszczało do przedszkola, a 14 do trzech pierwszych klas szkoły podstawowej. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że empatia matek wyjaśniała 57% wariancji postrzeganej przez nauczycieli empatii ich córek. Nie zaobserwowano jednak różnic między oceną dziewczynek i chłopców na empatycznej skali troski. Okazało się ponadto, że postrzegana empatia dzieci wyjaśniała wszystkie kategorie ich zachowań społecznych, w tym 43% wariancji zachowań agresywnych, 32% wariancji współdziałania z rówieśnikami i 10% wariancji przejawianej aktywności podczas zajęć szkolnych oraz tendencji do poszukiwania wsparcia u nauczyciela.