Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji hipotezy o niższej w porównaniu z mężczyznami samoocenie kobiet. W przypadku jej potwierdzenia celem miała być również diagnoza stosowanych przez kobiety strategii odbudowywania samooceny (w oparciu o strategie opisane przez Tajfela). W badaniu wzięło udział 145 osób (w tym 80 kobiet oraz 65 mężczyzn), które poproszono o wypełnienie Skali Globalnego Samowartościowania M. Rosenberga. Do zebrania materiału wykorzystano także kwestionariusz służący do pomiaru szczegółowych samoocen oraz skalę przeznaczoną do określenia ważności wymiarów, na których respondenci uprzednio dokonywali samoopisu. W wyniku przeprowadzonego badania potwierdzono założenie o niższej samoocenie kobiet. Jednocześnie wykazano, że badani mężczyźni przypisywali sobie w znacznie większym stopniu (niż kobiety) posiadanie zdolności intelektualnych, wyższą sprawność fizyczną, zdolności przywódcze, zdolność opanowania w trudnych sytuacjach oraz zaradność życiową. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi odnotowano ponadto różnice w zakresie samoopisów obu płci (na korzyść kobiet wypadały: zdyscyplinowanie oraz potrzeba doznawania miłości). Dodatkowo okazało się, że największy pozytywny wpływ na globalną samoocenę respondentek miały ocena własnych zdolności przywódczych oraz poziom własnego zdyscyplinowania, negatywny natomiast – ocena własnej życzliwości. Predykatorami globalnej samooceny były przypisywany sobie optymizm, zdolności intelektualne oraz samodzielność myślenia.