Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi m.in. na następujące pytania: Czy i w jakim stopniu mamy obecnie do czynienia z kształtowaniem się i rozwojem struktur innowacyjnych w edukacji? W jakim stopniu współczesne (nowe) instytucje edukacyjne są innowacyjne? W jakim zakresie spełniają modelowe wymagania organizacji innowacyjnej? Jaką pozycję zajmują na skali innowacyjności? Przyjęto, że za poziom innowacyjności odpowiadają następujące wymiary: zachowanie wobec otoczenia, warunki wejściowe (zasoby ludzkie i materialne) oraz procesy transformacyjne (realizacja funkcji rzeczowych i kontrolnych) i wyjściowe (efekty). Badaniem objęto cztery instytucje edukacyjne (zlokalizowane na terenie województwa kujawsko-pomorskiego) zgodnie z poniższymi schematami: instytucja edukacyjna, funkcjonująca w otoczeniu zmiennym, zaspokajająca potrzeby edukacyjne postrzegane jako instrumentalne (placówka „CKK”), instytucja funkcjonująca w otoczeniu stabilnym, zaspokajająca potrzeby edukacyjne postrzegane jako instrumentalne (placówka „Oświata”), instytucja funkcjonująca w otoczeniu stabilnym, zaspokajająca potrzeby postrzegane jako autoteliczne (placówka „BIS”) oraz instytucja funkcjonująca w otoczeniu zmiennym, zaspokajająca potrzeby postrzegane jako autoteliczne (placówka „SITA”). Do zebrania materiału posłużono się metodą zbiorowego studium przypadku z wykorzystaniem takich technik jak: wywiad z dyrektorem placówki, skale ocen dla wykładowców oraz słuchaczy, obserwacja, analiza dokumentów oraz analiza SWOT. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że najwyższym zbiorczym poziomem innowacyjności charakteryzowała się instytucja edukacyjna, zaspokajająca potrzeby autoteliczne w otoczeniu stabilnym, natomiast najniższym poziomem – instytucja zaspokajająca potrzeby instrumentalne w otoczeniu stabilnym.