Badanie zostało zrealizowane w ramach projektu badawczego poświęconego ocenie ryzyka dysleksji u dzieci w wieku przedszkolnym. Celem badania była ocena poziomu ryzyka dysleksji  zgodnie z opinią rodziców dziecka. Badaniem objęto 301 wychowanków przedszkoli w wieku 2-6 lat oraz 602 rodziców (matki i ojców). Rodzice niezależnie od siebie wypełniali Skalę Ryzyka Dysleksji (SRD-R) oraz ankietę zawierającą pytania o wiek dziecka, wykształcenie rodziców, liczbę dzieci w rodzinie, kolejność urodzenia badanego dziecka oraz czy rodzina jest pełna czy niepełna oraz dwu- czy trzypokoleniowa. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że chłopcy częściej przejawiali zaburzenia o charakterze dyslektycznym niż dziewczynki, co ujawniły oceny matek i ojców. Ojcowie wykazywali tendencję do oceniania zaburzeń swoich dzieci (zarówno córek, jak i synów) jako mniej nasilonych niż robiły to matki. W przypadku ojców miejsce zamieszkania i poziom ich wykształcenia nie różnicował sposobu oceniania własnych dzieci. Z kolei w przypadku matek zanotowano zależność między oceną ryzyka dysleksji u dziecka a poziomem ich wykształcenia i miejscem zamieszkania. Matki lepiej wykształcone oceniały swoje dzieci w bardziej spójny sposób, dokonując mniej skrajnych ocen. Im wyższy był poziom wykształcenia matek, tym ich oceny mniej zależały od środowiska zamieszkania. Najbardziej surowych ocen dokonywały matki z wykształceniem podstawowym lub zawodowym ze wsi i małych miast. Wyniki te oznaczały, że bardziej rzetelnym informatorem na temat ryzyka dysleksji u dziecka jest jego matka niż ojciec, przy czym należy uwzględnić poziom wykształcenia matki udzielającej informacji. Oceny dokonane przez nauczycielki okazały się najbardziej zbieżne z ocenami matek, przy czym nauczycielki wykazywały skłonność do przypisywania dzieciom większej liczby zaburzeń niż rodzice.