Celem badań było uzyskanie odpowiedzi na pytania. Badaniami objęto 100 uczniów w wieku 14-16 lat z klas pierwszych jednego ze szczecińskich liceów. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i technikę ankiety. Ankietę skonstruowano na podstawie przejawów taktu pedagogicznego, wyselekcjonowanych przez J. Štefanovicia; zawarto w niej 36 takich przejawów. Za wskaźnik poziomu taktu pedagogicznego przyjęto liczbę takich przejawów. Badanych pytano o ich wychowawców z klas ósmych. Rolę pomocniczą odegrało kilkanaście wypracowań uczniów. Wyniki ujawniły, że większość nauczycieli (60%) wykazywała się bardzo wysokim i wysokim poziomem taktu pedagogicznego, 23% – średnim, 17% – niskim. W opinii 91 uczniów nauczyciele takt pedagogiczny przejawiali najczęściej przez poprawne, uprzejme zachowanie wobec rodziców uczniów. 85 nauczycieli przejawiało go przez dostrzeganie starań uczniów o poprawienie się, 81 – przez obronę ucznia przed krzywdą, nietaktownym zachowaniem innego nauczyciela, pomoc w trudnej sytuacji. Ponad 70 nauczycieli przejawiało takt pedagogiczny przez ogólną zdolność rozumienia uczniów. Ponad 60 nauczycieli wykazywało zrozumienie dla uczniowskiego żartu, chętnie doradzało uczniom, wykazywało poświęcenie, okazywało zaufanie, wspierało, odznaczało się optymizmem i poczuciem humoru. 61 nauczycieli posiadało zdolność do samokrytyki. Do mniej powszechnych przejawów taktu pedagogicznego należały: znajdowanie czasu dla uczniów poza szkołą, nieskarżenie na nich zwierzchnikom, nieodreagowywanie na uczniach swoich problemów, szacunek dla uczniów; w grupie najmniej powszechnych znalazły się także zachowania świadczące o sprawiedliwości i obiektywizmie.