Celem badania było określenie zależności między depresją okresu rozwojowego a osiągnięciami szkolnymi i sposobami funkcjonowania uczniów na terenie szkoły. W badaniu zastosowano Inwentarz Objawów Depresyjnych (IO B1) wg Bomby, Inwentarz Objawów Dużych Zaburzeń Depresyjnych wg Kashani oraz Kwestionariusz Sezonowych Zmian Nastroju wg Rosenthala, Bradta i Wehra. Pomiaru osiągnięć szkolnych uczniów dokonano za pomocą analizy arkuszy ocen uczniów i dzienników lekcyjnych; dla każdego ucznia obliczono średnią ocen ze wszystkich przedmiotów objętych programem nauczania. W badaniu uczestniczyło 746 uczniów klas pierwszych i drugich liceum i technikum w Nysie, wśród których za pomocą Inwentarza Objawów Depresyjnych wyłoniono 367 osób spełniających kryteria badawcze. Grupę tę przebadano następnie za pomocą Inwentarza Objawów Dużych Zaburzeń Depresyjnych i na tej podstawie wyróżniono kolejne trzy grupy badanych: bez zaburzeń depresyjnych (121 osób), spełniających kryteria zespołu depresyjnego (142), spełniających kryteria dużych zaburzeń depresyjnych (104). Wszyscy z 367 badanych wypełnili również Kwestionariusz Sezonowych Zmian Nastroju. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że wykształcenie obojga rodziców oraz poziom życia materialno-bytowego w rodzinie były odpowiedzialne za pojawianie się u młodzieży objawów depresyjnych oraz najczęściej pośrednio wpływały na osiągnięcia szkolne badanych. Szczególnie duże znaczenie miał poziom wykształcenia matek. Stwierdzono również wpływ struktury rodziny, zwłaszcza negatywny wpływ rodziny niepełnej. Dziewczęta częściej od chłopców cierpiały na dużą i umiarkowaną depresję. Wraz z wiekiem symptomy depresji wyraźnie słabły – największy odsetek osób ujawniających depresję dotyczył uczniów w wieku 16 lat, nieco mniejszy – 17-18 lat, najmniejszy zaś – 19-20 lat. Analiza zmienności osiągnięć szkolnych pod kątem sezonowych zmian nastroju ujawniła, że uczniowie bardzo dobrzy i dobrzy, którzy spełniali kryteria depresji sezonowej, otrzymywali wyraźnie gorsze wyniki w okresie jesienno-zimowym.