Celem badania była weryfikacja wybranych aspektów teorii Sędka. Podstawowe pytanie badawcze sfomułowano jako: Czy prawidłowości ujawnione w oddziałach klas I i II liceum ogólnokształcącego odtworzą się w oddziałach klas VII i VIII szkoły podstawowej? Badanie przeprowadzono w dwóch etapach. W pierwszym wybrano spośród 40 oddziałów klasy siódmej z 21 warszawskich szkół podstawowych 10 oddziałów, w których uzyskano skrajne wyniki SBI w uczeniu się języka polskiego oraz matematyki. Do zebrania materiału posłużono się obiema wersjami SBI oraz Skalą motywacji wewnętrznej. Łącznie próba liczyła 947 uczniów. Do drugiego etapu finalnie weszło dziewięć oddziałów, do których uczęszczało 216 osób. Dodatkowo w badaniu wykorzystano obserwację skategoryzowaną, Skalę stylu nauczania przeznaczoną dla uczniów, Skalę wypalenia zawodowego Christiny Maslach, Skalę celów uczenia się, a także test inteligencji ogólnej. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono różnice między bezradnością umysłową w laboratorium psychologa a bezradnością w izbie szkolnej. Ta ostatnia, zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami, okazała się składnikiem negatywnej postawy wobec nauki (do pozostałych składników zaliczono: pojmowanie celu uczenia się jako unikanie porażek oraz brak zainteresowania wiedzą). Na podstawie przeprowadzonej analizy wykazano również, że negatywna postawa respondentów wynikała ze strachu przed niepowodzeniem i jego skutkami. Ponadto ustalono, że kształtowaniu powyższej postawy sprzyjają m.in. takie cechy praktyki dydaktycznej jak: niestosowanie środków ułatwiających uczniom zrozumienie istoty zagadnień czy przecenianie roli zdolności i niedocenianie roli wysiłku w uczeniu się.