Badanie stanowiło trzeci etap prospektywnego badania kohortowego. Próba badawcza liczyła 605 uczniów w wieku 13 lat, w tym 305 dziewcząt i 300 chłopców; badaniem objęto także rodziców młodzieży. Do pomiaru optymizmu życiowego uczniów wykorzystano polską skróconą wersję skali Wagnilda i Younga. Samoocenę zdrowia 13-latków określono za pomocą pytania: Czy uważasz, że ogólnie Twoje zdrowie jest...? (możliwe odpowiedzi: doskonałe, bardzo dobre, dobre, takie sobie, złe). Pozytywne nastawienie do życia charakteryzowało 44% dziewcząt i 34% chłopców. Przeciętne nastawienie do życia prezentowało natomiast 50% dziewcząt i 60% chłopców. Negatywne nastawienie do życia deklarowało 6% dziewcząt i 6% chłopców. Na wysoki poziom optymizmu dziewcząt wpływały pozytywne wzmocnienia ze strony ojca. Ponad dwa razy mniejsze prawdopodobieństwo pozytywnego nastawienia do życia cechowało dziewczęta rzadko otrzymujące pozytywne wzmocnienie ze strony ojca w porównaniu z rówieśnicami otrzymującymi takie wzmocnienie często. W przypadku chłopców trzy razy mniejsze prawdopodobieństwo pozytywnego nastawienia do życia cechowało tych respondentów, którzy byli pod słabą kontrolą ze strony ojca i otrzymywali rzadkie wzmocnienia ze strony matki. Pozytywne nastawienie do życia okazało się ponadto silnym predyktorem zdrowia subiektywnego badanej młodzieży.