Celem badania było określenie sposobu postrzegania wsparcia społecznego otrzymywanego w szkole przez młodzież szkół średnich. Badaniem objęto trzy grupy uczniów wyróżnione ze względu na przynależność do grupy (formalnej lub nieformalnej) oraz charakter przejawianych zachowań (konstruktywnych lub destruktywnych): grupa A – 32 badanych przejawiających zachowania destruktywne i aktywnie uczestniczących w działalności lokalnej grupy agresywnych szalikowców (grupa wysokiego ryzyka); grupa B – 30 badanych należących do zespołu Społecznych Instruktorów Młodzieżowych przy Zarządzie Polskiego Czerwonego Krzyża i przejawiających zachowania konstruktywne; grupa C – 32 uczniów klas II-IV Technikum Elektrycznego i Liceum Zawodowego z Zespołu Szkół Elektryczno-Mechanicznych, którzy nie należeli do żadnej organizacji. W badaniu wykorzystano Listę Zachowań (Zajączkowski, 1997) oraz Skalę Wsparcia Społecznego (Kmiecik-Baran, 1995). Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że we wszystkich wyróżnionych grupach respondentów wsparcie otrzymywane od nauczycieli postrzegane było jako najniższe spośród wszystkich grup wsparcia poddanych ocenie. Młodzież z grupy A, przejawiająca zachowania destruktywne, uzyskała najniższe wyniki w zakresie wsparcia udzielanego przez nauczycieli i rówieśników w szkole. Jednocześnie uczniowie ci cechowali się niskimi osiągnięciami szkolnymi oraz stwarzali liczne problemy wychowawcze. Szkoła realizowała zatem zadania związane ze wspieraniem wychowanków jedynie w odniesieniu do uczniów dobrych, wyróżniających się podejmowaniem działalności prospołecznej (grupa B) lub przynajmniej niesprawiających problemów wychowawczych (grupa C). Brakowało natomiast realnego wsparcia ze strony nauczycieli w odniesieniu do grupy uczniów wysokiego ryzyka.