Badanie miało charakter eksperymentalny. Na potrzeby badania rejestrowano zachowania dziecka za pomocą dwóch kamer wideo; analizie poddano 31 zachowań dzieci. Modyfikacja sytuacji polegała na wyeliminowaniu epizodów powtórnej separacji i powrotu matki do pomieszczenia, gdzie bawiło się dziecko. Pomiaru depresji dokonano za pomocą Inwentarzu Depresji Becka. Poziom stresu zmierzono za pomocą skróconej wersji Kwestionariusza Stresu i Zasobów dla Rodzin z Przewlekle Chorymi lub Niepełnosprawnymi Członkami. W badaniu uczestniczyły matki dzieci z zespołem Downa, z autyzmem i prawidłowo rozwijających się. Wśród dzieci z autyzmem było 12 respondentów. Druga grupa składała się z 11 dzieci z zespołem Downa. W trzeciej grupie znalazło się 10 dzieci prawidłowo rozwijających się. Stwierdzono różnice między trzema badanymi grupami w zakresie siedmiu spośród 11 skal Kwestionariusza Stresu i Zasobów. Okazało się bowiem, że matki dzieci z zaburzeniami rozwoju postrzegały je jako bardziej zależne od opieki niż matki dzieci o prawidłowym rozwoju. Zauważono ponadto, że za bardziej zależne uznawały swoje dzieci matki osób z autyzmem. Okazało się, że matki dzieci z zaburzeniami rozwoju uważały ograniczenia w rozwoju fizycznym za większe niż matki dzieci prawidłowo rozwijających się. Matki dzieci z autyzmem dostrzegały więcej ograniczeń w rozwoju fizycznym dzieci niż matki dzieci z zespołem Downa. W zakresie stresu nie stwierdzono istotnych różnic między matkami dzieci z autyzmem i matkami dzieci z zespołem Downa.