Do zebrania materiału wykorzystano listę przymiotnikową, opracowaną przez Mroczkowską i Szybińską. W badaniu wzięło udział 183 respondentów, w tym 67 11- i 12-latków (uczniów piątej klasy szkoły podstawowej) wraz z rodzicami. Wśród dzieci znalazło się 34 chłopców i 33 dziewczynki. W próbie rodziców było 66 kobiet i 50 mężczyzn. Respondenci pochodzili z Warszawy i okolic. 18 rodzin spośród 67 objętych badaniem było niepełnych. W 17 rodzinach dzieci pozostawały pod opieką matek. W obrazie psychologa nie stwierdzono różnic między osobami, które miały jakikolwiek kontakt z psychologiem (towarzyski albo zawodowy), a osobami, które zetknęły się z psychologiem po raz pierwszy przy okazji badania. Okazało się ponadto, że respondenci wskazywali znacznie więcej cech pozytywnych niż negatywnych w projektowanym obrazie psychologa. Potwierdzono korelację między całkowitą liczbą zaznaczanych przymiotników a ocenami pozytywnymi i negatywnymi. Niska korelacja wystąpiła między liczbą przymiotników negatywnych i pozytywnych. Wśród cech negatywnych najczęściej zaznaczano odpowiedź: pewny siebie (46,5% wskazań). 19% respondentów uważało psychologa za osobę zdystansowaną. Po 15% badanych wskazało takie cechy jak: podejrzliwy, przebiegły, dziwny. Do cech pozytywnych psychologa zaliczono następujące: uprzejmy (84%), cierpliwy (75%), spokojny (75%), pomocny (74%), godny zaufania (74%), miły (71%) i in. Najmniej wskazań wśród cech pozytywnych zdobyły następujące: prostolinijny (16%), pokorny (19%), niemanipulujący (21%) i in.