Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, czy nauczyciel, myśląc o stymulowaniu rozwoju językowego dziecka w wieku przedszkolnym, działania edukacyjne opiera na aktywności własnej dziecka, czy też koncentruje się na przekazie wiedzy. Przewidywano natomiast, że rozwój językowy dziecka odbywa się podczas gromadzenia przez nie doświadczeń opartych na aktywności własnej i na aktywności stymulowanej od zewnątrz. W badaniu wzięło udział 130 osób dobranych celowo – 84 osoby to nauczyciele edukacji przedszkolnej o stażu pracy od dziewięciu do 15 lat, studiujący zaocznie na Akademii Pedagogicznej w Krakowie; 46 osób studiowało dziennie pedagogikę przedszkolną i wczesnoszkolną. Twórcze stymulowanie języka dziecka na podstawie jego doświadczenia wybierało 41% studentów, a na podstawie działania skupionego na przekazie wiedzy, na wyznaczaniu kierunku rozwoju aktywności językowej dziecka – 49%. Staż zawodowy – jak się okazało – miał wpływ na wybór obu sposobów wśród respondentów, bowiem aż 81% nauczycieli zwracało uwagę na znaczenie samodzielnego tworzenia przez dziecko wiedzy z zakresu języka. Autorka badania zwracała uwagę na niebezpieczeństwo wiążące się z przekonaniem o dominującym nauczycielu, organizującym aktywność dziecka. Twierdziła, że taka postawa może prowadzić do bierności w sferze języka, a brak poszanowania prawa dziecka do naturalnej aktywności językowej może doprowadzić do zmian w sferze budowania struktury systemu językowego.