Poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania: Jak postrzegają oni [studenci] sytuację w obecnej pedagogice? Wyboru jakich dróg konstruowania własnych pedagogii dokonują? Jakie są uzasadnienia tych wyborów? Do analizy zakwalifikowano 77 esejów. Cztery osoby wybrały personalizm jako prąd pedagogiczny, w który będą starali się wpisać w swojej pracy zawodowej. Wszyscy studenci z tej grupy przyjęli chrześcijańską odmianę personalizmu. Do najważniejszych wartości respondenci zaliczyli miłość, wartość i godność – jako elementy pedagogii studentów. Akcentowano także wartość dialogu. Studenci wskazywali na osobę swojego mistrza, pedagogiczny autorytet. Osoby wymieniające tylko jedną osobę w tym kontekście w pełni akceptowały jego pedagogię albo pedagogikę. Natomiast studenci posiadający więcej niż jeden autorytet opowiadali się wybiórczo za akceptowanymi przez siebie elementami. Dziewięciu badanych swoje eseje konstruowało w oparciu zarówno o nurt, jak i dokonania konkretnych osób. W przypadku pięciu osób była to pedagogika Gestalt, w przypadku trzech – pedagogika waldorfska, trzech – pedagogika antyautorytarna, dwóch – pedagogika religii. W jednej tylko pracy jej autorka dowodziła wyższości pedagogii nad pedagogiką. Niektórzy studenci próbowali stworzyć własne pedagogie, oparte na takich propozycjach jak: wsłuchiwanie się w pragnienia dziecka, „zapraszam Cię do uczenia się”, osobisty przykład, przyjaźń, zrozumienie, wsparcie, akceptacja założeń pedagogiki personalistycznej, pedagogia świadomego wychowania (za Tarnowskim, Bruhlmeierem i Łopatkową) i in.