Przedmiot badania stanowiły m.in.: osobisty cel pracy dydaktyczno-wychowawczej nauczycieli, zachowania pedagogów w różnych sytuacjach interpersonalnych czy preferowane zachowania w sytuacji konieczności udzielenia pomocy innym ludziom. Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem anonimowego, skategoryzowanego kwestionariusza. W badaniu wzięło udział 161 nauczycieli pracujących w szkołach średnich (100 kobiet i 61 mężczyzn) w województwie dolnośląskim i podlaskim. Wszyscy respondenci legitymowali się wykształceniem wyższym (w tym: humanistycznym – 77,64%, z kierunku wychowania fizycznego – 14,29%, politechnicznym – 8,07%). Średni wiek badanych nauczycieli wynosił 37,5 roku, a staż pracy – 14,1. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że 83,23% respondentów skupiało się w swojej praktyce dydaktyczno-wychowawczej na optymalnym rozwijaniu zdolności każdego ucznia, 5,59% poświęcało się głównie rozwijaniu najsłabszych i średnich uczniów, a 4,35% dbało przede wszystkim o kształcenie najbardziej zdolnych uczniów. Jednocześnie zwrócono uwagę, że 6,83% badanych było skłonnych do koncentrowania się na realizowaniu tylko obowiązkowego programu nauczania. Zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami wykazano, że 88,20% ankietowanych pedagogów przedstawiało siebie zawsze takimi, jakimi są, przeważnie zgodnie ze stanem faktycznym, a 11,18% przedstawiało siebie w innym świetle (10,56% przyznało się do sporadycznego postępowania w taki sposób, natomiast 0,62% często mówiło o sobie nieprawdę). Na podstawie wyników ankiety ustalono również, że 98,14% badanych było skłonnych udzielić pomocy innym ludziom (najczęściej deklarowano czynne niesienie pomocy poszkodowanym, bez oglądania się na innych – 47,21%).