Celem badania była charakterystyka postaw nauczycieli wobec współdziałania dzieci. W badaniu wzięło udział 74 studentów studiów zaocznych na kierunku: pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Średni staż pracy respondentów wyniósł 10 lat. W badanej próbie znalazły się same kobiety – studentki trzeciego roku studiów, czynne zawodowo. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. W opinii 46% respondentek współdziałanie odnosiło się do wzajemnej relacji między nauczycielem a dzieckiem, a także między samymi dziećmi. Jedynie 2% badanych zaznaczało, że współdziałanie może odnosić się także do relacji między nauczycielami oraz nauczycielami a rodzicami. 45% respondentek uważało, że współdziałanie można kształtować poprzez działalność grupową, a w opinii 21,5% przez działalność artystyczną albo sportową. Nauczycielki zdecydowałyby się na poświęcenie blisko 60% miejsca aktywności opartej na współdziałaniu w swojej działalności edukacyjnej; 55% takiej aktywności dotyczyłoby działania grupowego, 8% pracy w parach, a 3% pomocy słabszym. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że nauczycielki zaznajomione są z ideą współdziałania jako jednym z warunków procesu edukacyjnego. Jednak respondentki wiązały tę myśl jedynie z formą aktywności dzieci, pomijały natomiast konieczność przygotowania wychowanków do podejmowania prób w tym zakresie. Nauczycielki uważały siebie w tym kontekście przede wszystkim za organizatorki form współdziałania (np. imprez artystycznych), a nie za uczestniczki.