Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: Czy specyficzne doświadczenia zdobywane w relacjach z osobami z autyzmem nie stanowią zagrożenia wystąpieniem u osób pracujących z tymi osobami tendencji do depersonalizowania podopiecznych? Jakie elementy pracy są dla osób pracujących z młodzieżą i dorosłymi z autyzmem najbardziej obciążające i szczególnie sprzyjają wypaleniu zawodowemu? Próbę badawczą stanowiło 30 osób (26 kobiet i czterech mężczyzn) zatrudnionych w szkołach specjalnych i pracujących z młodzieżą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim bez autyzmu oraz 31 osób (22 kobiety i dziewięciu mężczyzn) pracujących w warsztatach terapii zajęciowej z młodzieżą i dorosłymi z autyzmem. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano kwestionariusz opracowany przez Christine Maslach oraz autorską ankietę dotyczącą poziomu satysfakcji z pracy oraz umożliwiającą opis doświadczeń zawodowych respondentów. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że wśród terapeutów depersonalizacja miała większe nasilenie niż u nauczycieli. Ponadto wykazano związek między deklarowanym przez ankietowanych poziomem satysfakcji z pracy a wypaleniem zawodowym. Okazało się, że im wyższą satysfakcję z pracy odczuwali respondenci, tym niższy był ich wskaźnik wypalenia zawodowego (zarówno ogólnego poziomu wypalenia, jak i wyczerpania emocjonalnego, depersonalizacji oraz poczucia osiągnięć osobistych). Jednocześnie odnotowano, że wyczerpanie emocjonalne było wyższe u osób pracujących w tygodniu poniżej 35 godzin niż u osób pracujących dłużej. Analiza zgromadzonego materiału pozwoliła wykazać, że najwyższe wyniki w zakresie depersonalizacji uzyskali badani pracujący w danej placówce najkrócej (tj. do trzech lat).