Sformułowano jedną ogólną hipotezę, zgodnie z którą spodziewano się, że zdolność dzieci głuchych do ujmowania relacji analogicznych wyrażanych werbalnie i niewerbalnie jest zbliżona do zdolności dzieci słyszących, przy czym wczesna i konsekwentna komunikacja w języku migowym decyduje o pojawieniu się u dzieci głuchych tych zdolności w tym samym czasie, co u dzieci słyszących, mających wczesny i stały kontakt z językiem mówionym. W badaniu wzięło udział 104 dzieci; wszystkie reprezentowały normę intelektualną. Respondentów podzielono na dwie grupy według wieku – w pierwszej znalazły się dzieci od dziewiątego do 11. roku życia, a w drugiej od 12. do 14. W badaniu uczestniczyły dzieci głuche rodziców głuchych, dzieci głuche rodziców słyszących i dzieci słyszące rodziców słyszących. Do zebrania materiału badawczego posłużono się trzema seriami zadań: pierwsza dotyczyła analogii werbalnych, druga analogii liczbowych, a trzecia analogii figuralno-geometrycznych. Na podstawie wyników badania udało się potwierdzić ogólną hipotezę – w rzeczywistości wczesna i konsekwentna komunikacja z dzieckiem w języku migowym sprawia, że u dzieci głuchych tak samo jak u słyszących rozwija się zdolność do rozumienia relacji logicznych, wyrażanych werbalnie i niewerbalnie. Częściowo udało się potwierdzić jedną z hipotez szczegółowych, zgodnie z którą spodziewano się, że dzieci głuche, mające stały i wczesny kontakt z językiem mówionym, będą rozumieć różne relacje w języku migowym podobnie jak dzieci słyszące w języku mówionym. Dzieci głuche słyszących rodziców charakteryzowały się znacznie niższym poziomem rozumienia różnych relacji werbalnych niż dzieci głuche głuchych rodziców i słyszące słyszących rodziców.