W badaniu wzięło udział 151 kobiet i 117 mężczyzn – studentów różnych kierunków na studiach stacjonarnych i zaocznych na Uniwersytecie Opolskim i Politechnice Opolskiej. Badani byli w wieku od 19 do 49 lat. Na podstawie wyników badania nie potwierdzono istnienia korelacji pomiędzy wiekiem i płcią respondentów a nieśmiałością. Potwierdzono natomiast korelację nieśmiałości z szeregiem innych zmiennych objętych badaniem. Osoby postrzegające siebie jako bardziej nieśmiałe miały mniejsze poczucie więzi społecznej z przyjaciółmi i kolegami na studiach. Odczuwały również mniejsze wsparcie w postaci związków z innymi ludźmi, rodziną, przyjaciółmi i znajomymi. Ponadto, osoby charakteryzujące się nieśmiałością z trudnością nawiązywały kontakt z bliskimi, odczuwały mniejszy afekt pozytywny, wyższy afekt negatywny, większą samotność, niższe poczucie własnej wartości. Postrzegały również jako niższą swoją towarzyskość. Widziały siebie jako mało wartościowych partnerów w towarzystwie. Można zatem stwierdzić, że nieśmiałość była skorelowana z szeregiem czynników składających się na syndrom braku psychologicznego bezpieczeństwa. Nieśmiałość zależała na poziomie istotnym statystycznie od takich zmiennych jak (na podstawie regresji wielokrotnej): wysoki poziom samotności, wysokie poczucie własnej bezwartościowości jako partnera w towarzystwie oraz niskie poczucie więzi społecznych z przyjaciółmi i znajomymi na uczelni. Okazało się, że aż 50% wariancji było kontrolowanych przez te trzy zmienne. Najsilniejszy związek łączył nieśmiałość studentów ze zmiennymi funkcjonowania społecznego.